Buitenlandstage en COVID-19: de ingewikkelde terugreis van Sam uit Peru

Ik heb stage gelopen bij de non-profit organisatie Fauna Forever. Gericht op het beschermen en behouden van de Peruaanse regenwouden, zet Fauna Forever zich via onderzoek en educatie in voor de natuur. Bij aankomst was mijn ideale stagebeeld gelijk al uitgekomen; ik vloog met een nationaal vliegtuig over het spectaculaire Andesgebergte en landde midden in de Amazone. Na een twee uur durende reis per auto en boot kwam ik op de onderzoeksplek van Fauna Forever.

Het kamp was, vanzelfsprekend, niet al te luxe, maar de natuur was dat wel. Ara’s, toekans, gieren en andere vogels vlogen frequent over het terrein heen. Kolibries en felgekleurde vlinders foerageerden op de bloemen rondom het kamp. Hagedissen en enorme slangen warmden zich op op de open vlakken. Verschillende soorten apen lieten zich regelmatig horen en zien in de bomen rondom de locatie en in de nacht verschenen er opossums, kinkajoes en stekelvarkens in het open veld.

In het regenwoud zelf, was je al helemaal omringd door flora en fauna. Hier spendeerden we ook veel uren per dag met het doen van onderzoek. Elke ochtend deden we onderzoek naar vogels. We vingen ze met mistnetten. Nadat we ze hadden geringd en beschreven, vlogen ze weer vrij. In de middag hadden we vrij omdat het vaak veel te warm was om onderzoek te doen. In de nacht liep ik mee met het herpetofauna(reptielen- en amfibieën)team. Hierbij liepen we transecten en noteerden we veel informatie over de gevonden soorten. De stage zelf was dus meer dan geslaagd. Beter had ik het niet kunnen wensen. Maar de terugreis verliep anders dan verwacht...

Na afloop van mijn stage zou ik nog twee weken door Peru gaan reizen. Al snel bleek dat dit helaas niet door kon gaan. Elke middag gingen we even naar een plek waar we internetbereik hadden, om het nieuws rondom het Coronavirus te verkrijgen. Ongeveer twee weken voor mijn stage afliep, werden de maatregelen steeds strenger. Amerika was de eerste die haar grenzen op slot deed. Veel landen volgden en ook Peru zat al heel snel dicht. Niet alleen voor internationale vluchten, maar ook voor binnenlandse reizen. Daar zit je dan, opgesloten ergens diep in het Amazone regenwoud. Misschien wel de veiligste plek om nu te zitten, maar zonder enig idee wanneer je weer naar huis kan.

Gelukkig kwam er soms ook goed nieuws. Nederland probeerde al snel repatriëringsvluchten te regelen. Echter zat hier voor ons een groot probleem aan vast. Wij zaten niet vast in Lima, de Peruaanse hoofdstad, maar aan de andere kant van het land in het regenwoud. Toen het bijna zeker was dat er een repatriëringsvlucht zou komen en op welke dag dit dan zou plaatsvinden, begonnen we aan een ingewikkelde en lange terugreis.

Na een korte bootreis, werden we in politieauto’s geëscorteerd naar Puerto Maldonado, een stad in de Peruaanse Amazone. Daar gingen we een lange busreis van 12 uur tegemoet, die was geregeld door de oprichter van Fauna Forever. Onderweg werden we vaak gestopt en gecontroleerd door het Peruaanse leger. Cuzco, een stad in het Andesgebergte gelegen op 3400 meter hoogte, was de eindbestemming. Helaas mochten we hier alleen het hotel uit voor een retourtje supermarkt. Vijf dagen later stonden we al heel vroeg in de lange wachtrij voor de nationale vlucht van Cuzco naar Lima. Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Lima, stapten we direct in het KLM-vliegtuig dat enkele uren later opsteeg. Eindelijk terug naar Nederland.”